Gdy wyjmuję łyżkę z samego środka naczynia
z ciemnego szkła, z ostatnimi kostkami kukurydzy,
jeszcze ostrym smakiem południowych dań
Pytam siebie: czy to ten chłopak, którego kochałam?
Niewiele się zmienił przez te wszystkie lata
ale czy to właśnie ten, którego zachowałam w pamięci?
Jesteśmy dziś tak blisko
nie tylko w zasięgu marzenia - ale
czy tego właśnie chciałam?

Niewiele z marzeń przetrwało w życiu
niewiele już z życia mogę wziąć do marzeń
Pytam siebie więc:
czy to życie, którego chciałam?

I gdy w ramionach bogini losu
budzę się każdego ranka
nie pytam już o jutrzejszą kartę
Wiem, że kolor będzie ten sam i niewiele
lepsza wartość - gdy jest zły na mnie,
nie chce się zbytnio przebierać - i tylko
coraz mniej chwil, które pokochać warto
Coraz mniej dni
które mógłabym kochać